Gözlerim hep karşıdakinin gözünde onay bekliyorum. Benim hakkımda ne düşünecek beni kabul edecek mi diye çaresizce elimden gelen her şeyi yapıyorum. Yeter ki yaptıklarımı görsün kabul etsin. Her zaman ona odaklıyım. Karşımdaki kim olursa olsun. Verebileceğim her şeyi yapabileceklerimi seferber ederek kabul görmek istiyorum. Değerli hissedebilmek için karşımdakinin kabulüne ihtiyacım var. Tanıdık geldi mi bunlar sana ? Belki de hiç farkında bile olmadan yapıyorsun bir bak ilişkilerini gözden geçir şimdi!
Peki neden böyle bu durum? Bu aslında bir alışkanlık. Çok eskilere ait, maruz kaldığın ilgisizlik ne yaparsan yap bir türlü takdir alamamanın sonucunda geliştirdiğin baş etme mekanizması. Aslında işlevsel olmayan ve artık otomatikleşmiş bir davranış kalıbı. Ben buradayım beni görsene! Seni mutlu etmek için neler yapmam lazım seni mutlu etmek benim görevim anne / baba. Gözlerinde mutluluğu görebilmek için her şeyi yapabilirim ve evet yapıyorum. Güldüremedim seni daha fazlasını yapmam lazım biraz daha çabalıyorum yetemiyorum büyük bir çukurdayım sanki sonu olmayan, beceremiyorum. Neden bu kadar yetersizim neden Güldüremedim seni, kahretsin hiçbir işe yaramıyorum. Yemeğimi yedim ağlamadım uslu çocuk oldum, kardeşime baktım, derslerimde başarılıyım ama sanırım bir şeyler daha yapmam lazım çünkü başarılı olamadım hala yetersizim. Üstelik Onay da almadım taktirde edilmedim. Demekki ben de bir sorun var hemde çok büyük bir sorun: yetersiz ve değersiz olma. Ben bunları yaşamadım diyorsan bir de tam karşı kıyıdan alalım olanları. Tüm bu sessiz sakin kabullenişleri yaptım ve beni görmedin duymadın. Sürekli hastalanıyorum, okulda kavgalara karışıyorum hep bağır Çağır bir öfke halindeyim. Seninle sürekli kavga zıtlaşma halindeyim…. Liste uzar gider. Hangilerini yaşadın şimdi dön bak bakalım kendine. Geçmişteki örüntülere , şimdiki ilişkilerinde, olaylarda bunları hissettiğin yerlere. Bu hafta başına gelen tüm oluşumları bu pencereden izle. Farkındalıklı ve sevgi dolu bir hafta geçirme niyetiyle …